කළමනාකරුගේ නිල නිවාසයේ දුරකථනය මහ හඬින් නාද විය. ඔරලෝසුව දෙස බලමින්ම ඔහු ඊට පිළිතුරු දීමට ගියේ “අද මොන මගුලක් වෙලාද දන්නෙ නෑ” කියා සිතමිනි. කෙතරම් කල්පනාකාරීව සියළුම දේ සැළසුම් කළත් රාත්‍රියේදී අනපේක්ෂිත ලෙස විවිධ ඇබැද්දි වලට මුහුණ දීමට සිදුවීම එදා මෙදා තුර කම්හල පාලනය කළ සෑම කළමනාකරුවෙකුටම අත්විඳීමට සිදු වූ කණගාටුදායක සිදුවීමකි.
“බොස් මාර වැ‍ඩේනෙ” ඉංජිනේරුවාගේ කටහඬ කළමනාකරුගේ තිගැස්ම තියුණු කළේ තමාට විසඳාගැනීමට අසීරු වන තාක්ෂණික ගැටළු පමණක් කළමනාකරු වෙත ඉදිරිපත් කිරීම සාමාන්‍ය සම්ප්‍රදාය වූ බැවිනි. මේ නම් නිසැකවම යන්ත්‍රාගාරයක් නිශ්ක්‍රිය වීමේ අමිහිරි සිද්ධියක් ම විය යුතුයැයි ඔහු කල්පනා කළේය.
“ඇයි පුතා මොකද වුනේ” කම්හලේ පසුපස පිහිටි නිල නිවාස පේලියේ වාසය කරන තරුණ ඉංජිනේරුවාගෙන් කළමනාකරු විමසූයේ කම්හල වෙත යාම සඳහා රාත්‍රී එකොළහට නැවතත් කලිසමක් ඇඳීමේ අප්‍රියජනක කටයුත්ත කිරීමට හිත හදාගනිමිනි.
“නෑ බොස් බ්‍රේක්ඩවුන් එකක් නෙවෙයි. වයිෆ් අද වැඩ ඇරිල ගෙදර එනකොට රෑ වුනා. දැන් තමයි වොෂ් එකක් දාගන්න කියල බාත්රූම් එකට ගියෙ”
“ඉතින් වතුර නැති වුනාද” කළමනාකරුට ඉස්පාසුවක් නැත්තේ කලිසම අඳිනවාද නැත්ද කියා තීරණය කළ යුතු නිසාමය.
“නෑ නෑ බොස්, එකෙක් ෆෑන් ලයිට් එකෙන් බාත්රූම් එකට එබිල හිටියනෙ. හැබැයි මං මෑන් අඳුනගත්ත. කවුරුවත් නෙවෙයි, වෙලන්වත්ත මහත්තය. මිනිහ මාව දැක්ක විතරයි කඩාගෙන බිඳගෙන එළියට දිව්ව.” තරුණ ඉංජිනේරුවාගේ කටහඬ වේගවත් වුවද, ආවේගශීලී බවක් පෙන්නුම් කළේ නැත.
පරිණත කළමනාකරු කළබල වූයේ නැත. “මූ මාර බඩුවක්නෙ. කවුද ඔය සිද්ධිය දැක්ක අනිත් අය? මං කිව්වෙ සාක්කියක් එහෙම තියනවද”
“ඔව් ඔව් තියෙනව බොස්. මෑන් එළියට දුවනකොට සෙකියුරිටි ගාඩ්ල තුන් දෙනෙක්ම බලාගෙනයි හිටියෙ. මං ඒ ගාඩ්ල එක්ක කතා කළා. ඕනැ තැනක සාක්කි දෙන්න එයාල ලෑස්තියි.”
“හරි, එහෙනං කලබල වෙන්න දෙයක් නෑ. අපි උදේට බලාගම්මු. ඔයා උදෙන්ම පැමිණිල්ලක් ලියල දෙන්න. ඉන්ක්වයර් කරල මිනිහට පාඩමක් උගන්නමු. වයසෙ හැටියටද මිනිහගෙ වැඩ? දැන් පැන්ෂන් යන වයසෙනෙ ඉන්නෙ”
“ඔව් බොස්. මං ඒ ඕ ටත් කිව්ව. එයා ඇවිත් බැලුව. එයා කි‍ව්වෙත් බොස්ට කම්ප්ලේන් එකක් දාන්න කියල තමයි. වෙච්ච වෙලාවෙම බොස්ට ඉන්ෆෝම් කරල තියන එක හොඳයි කියල හිතුන නිසා මං කතා කළේ”
“හරි හරි පුතා. ඒකට කමක් නැහැ. අවශ්‍යනම් මං එන්නම්. ඒත් දැන් ඔතනට ඇවිල්ල කරන්න දෙයක් නෑනෙ නේද? කෝ දැන් මිනිහ?”
“පොර පාර දිගෙ ෆැක්ටරිය පැත්තට ටිකක් දුර දුවගෙන ගිහින් හීන් සැරේ ආපහු ආව. දැන් කාමරේට ගිහින් නිදි ඇති.”
“හා හරි. කොහොමත් සෙකියුරිටි ගාඩ්ල සීන් එක ඔක්කොම දැක්කනෙ නේද? උදේට ඔක්කගෙන්ම ස්ටේට්මන්ට් ගත්තහම හරිනෙ.”
“ඔව් බොස් එහෙම කරමු. මහ රෑ කරදර කළාට සමාවෙන්න බොස්. ගුඩ් නයිට්.”
“ආ ඕක මොකක්ද පුතා. මං නිදාගන්නකොට කොහොමටත් දොළහ හමාර එක වෙනවනෙ. ඕකේ ගුඩ් නයිට්”
---------------------------------------------------------------------------------
පසු දිනට පහන් වූයේ සුපුරුදු පරිද්දෙන්මය. එහෙත් තරුණ ඉංජිනේරුවාගේ තරුණ බිරිඳ වැඩට ගියේ නැත. ඇය අතිශයින්ම බියට පත්ව සිටියාය. තම සිඟිති ළදරුවා බලා කියා ගැනීමට පැමිණ සිටි අම්මාත් නිවසේ මෙහෙවරට පැමිණි දැරියත් නිසා තනියක් නොදැනුනත් නිවසින් පිටතට අඩියක් වත් තැබීමට ඇයට සිත් දුන්නේම නැත. ඇයගේ සිතට වඩාත්ම පීඩා ගෙන දුන්නේ අම්මා කිවු කතාවයි.
“පහුගිය දවස් කීපයෙම රෑ වෙද්දි මට ඔය බාත්රූම් එක එහා පැත්තෙ අඩි සද්දයක් වගේ ඇහුනා. කොහෙද මේ පුතාට කිව්වට ගණන් ගත්ත එකක්යැ. එකත් එකටම ඔය මිනිහ හැමදාම වගේ ඔය වැඩේ කරන්න ඇති.”
අම්මා එසේ කීවද, එසේ එබිකම් කළේ කවුරුන්දැයි ඇය දැක්කේ නැත. ඉංජිනේරු තරුණයා කාමරය තුළ සිටි නිසා ඔහුට කාමරයේ ජනේලයෙන් එහා පැත්තේ සිට නාන කාමරයේ කවුළුවෙන් එබී සිටින තැනැත්තා මැනැවින් දර්ශනය වූයේ නාන කාමරයේ දැල්වුනු විදුලි පහනේ ආලෝකය කවුළුව සිසාරා පිටතට කාන්දු වූ බැවිනි. බැලූ බැල්මට තරුණ පෙනුමක් ගෙන දුන් දුෂ්ටයා කෙරෙන් ඉස්මතු වූයේ අතිශය කාමාසක්ත වූ බැල්මකි. ඝනකම් වූ උඩු රැවුල එක්තරා පැරණි චිත්‍රපටයක දර්ශනයක් සිහිපත් කළේය. ඔහු සිටියේ උඩු කය නිරුවත්වය. අඳුරු පැහැති කළිසම ඉනට පහළින් එල්ලෙමින් තිබිනි.
කාමරය තුළින් නික්මුණු “කවුද යකෝ” යන හඬ සමගම හෙතෙම කෙටි දුර ධාවන ශූරයකු බවට පත් වූයේ නිමේෂයකිනි. තරුණයා කාමරයෙන් පිටතට විත් නිවසේ ඉදිරිපස දොර හරිද්දී දක්නට ලැබුනේ දර්ශනෝන්මාදියා නිල නිවාස පරිශ්‍රයේ ගේට්ටුවත් ඇරගෙනම පිටතට යන ආකාරයයි. ඔහුගේ වේගය පසුපස හඹා යාමේ උනන්දුවක් තරුණයා තුළ ඇති නොකළේය. හැරත්, කුමකට හඹා යන්නද? ඔහු නේවාසිකව සිටින්නේ තම නිල නිවසට යාබද ව ඇති කාමරයේ බැවින් නිරුවත් උඩු කයින් යුතුව ද පාවහන් පවා නැතිවද දිව යන ඔහුට නැවත ආපසු එනු හැරෙන්නට වෙනත් විකල්පයක් නැත.
ඉංජිනේරුවා ගේට්ටුව වෙත ගියේ වැඩි කළබලයක් නැතිව ය. ගේට්ටුවෙන් පිටත වූ ලයිට් කණුව යට පුටු දෙකක් තබාගෙන සිටින්නේ කම්හලේ ආරක්ෂක කටයුතු භාර ගෙන ඇති පෞද්ගලික ආරක්ෂක සේවයට අයත් නියාමකයන් දෙදෙනෙකි. එයට අඩි දහයක පමණ දුරකින් තවත් නියාමකයෙක් හිටගෙන සිටියේය.
ඉංජිනේරු තැන දුටු නියාමකයා නැගී සිටියේය. අනෙකා බලා සිටින්නේ විරුද්ධ පැත්තය.
“ඇයි සර් හදිස්සියක්ද?”
“කවුද දැන් මෙතනින් දිව්වෙ?” නියාමකගේ පැනයට පැනයකින්ම පිළිතුරු ලැබින.
“අර සර්ගෙ ගෙදර ඉස්සරහ කාමරේ ඉන්න මහත්තයනෙ. අර ඉන්නෙ”
නියාමකයා කිව්වේ ඇත්තකි. මීටර සියය නිම කළ වෙළන්වත්ත උන්නැහේ හෙමින් හෙමින් ආපසු එනු දක්නා ලදී.
“මොකක්ද සර්, මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් වුනාද?”
“නෑ ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි, කළබල වෙන්න එපා. ඔය මනුස්සයා දැන් අපේ නෝනා නාන කාමරයට ගිය වෙලාවෙ ෆෑන් ලයිට් එක අස්සෙන් එබිල බලනව මං දැක්කා. මං කවුද යකෝ කියල කෑ ගහනකොට තමයි ඔය දුවගෙන ආවෙ”
“මං මිනිහගෙන් අහන්නද?”
“ඔයගොල්ලො කලබල වෙන්න එපා. මේ මමවත් කළබල වෙලා නෑනෙ. මේක හෙමින් සැරේ බේරගනිමු. දැන් ඔය ගොල්ල දැක්කනෙ ඒ මහත්තයා මෙතනින් දුවනව. මං මේක පැමිණිලි කරනව. ඔය ගොල්ල සාක්කි දෙන්න ඕනැ.”
“ඔව් සර්, අපි සාක්කි දෙන්නම්. සර් ඒ ඕ මහත්තයට පැමිණිලි කරන්න. ඒ මහත්තයා කඩා ගෙන බිඳගෙන ආවා. පාර දිගේ ෆැක්ටරිය පැත්තට දිව්වා. අර ලයිට් කණුවට එහායින් ගස් වලට ලයිට් එළිය කවර් වෙලා කළුවරට තියන තැනදි නැවතුනා. මට ඒත් හිතාගන්න බැරි වුනා මොකද කියල.”
“කවුද ඉතින් ඔහොම එකක් හිතන්නෙ නේද? එයා අපේ තාත්තට වඩා පොඩ්ඩක් විතර වයසින් අඩු ඇති මයෙ හිතේ. කමක් නෑ, උදේට බලමුකො.”
“හොඳයි සර්, එහෙනං ගුඩ් නයිට්”
“ගුඩ් නයිට්”
--------------------------------------------------------
දෙවැනි පරිච්ඡේදය
“ආ මේ වෙලන්වත්ත, මං උඹව හම්බවෙන්නමයි හිටියෙ”
“ඇයි මචං”
“මොකක්ද මේ ඊයෙ රෑ උඹ කළා කියන බලු වැඩේ”
“අනේ බං මගෙන් මේ එක එකා කෝල්ස් දිදී අහනකොට තමයි තේරුනේ. මං පස්සෙ ඉංජිනේරු මහත්තයගෙ ඔෆිස් එකට ගිහින් කෙළින්ම ඇහුව මොකක්ද වුනේ කියල. එයා වැරදියට තේරුම් අරන්. මෙන්න මේකයි කේස් එක. අපේ ගෙදර හිටිය පූසෙක්. ඒක හැම වෙලාවෙම කාර් එකේ බොනට් එක උඩ නැගල සූරනව. මං ඒ පාර ඌව මෙහෙ මං නැවතිල ඉන්න කාමරේට ගෙනාව. ඒකට කන්න දෙන්න කියල මං පාර්සලයක් අරගෙන ආව. ඇයි මං උඹට කිව්වෙ මට ඩිනර් එකකට ඉන්වයිට් කරල තිබුන කියල”
“හ්ම් උඹ කිව්ව තමයි, උඹ මගෙන් පාර ඇහුවෙ ඒ රෙස්ටුරන්ට් එකය යන්නේ කොහොමද කියල”
“ඔව්, ඉතින් ඒක මේ ටිකක් විතර දුර. මං අපේ අර ඩ්‍රැයිවර් නිමලසේනට කියල කොම්පැනියෙ වාහනේකින්ම මාව බස්සවා ගත්ත. පස්සෙ රෑ නමය හමාරට විතර ආපහු ඌට කෝල් එකක් දුන්න මාව ආපහු එකකගෙන එන්න. ඒ එද්දි මං රෙස්ටුරන්ට් එකෙන්ම පූසට දෙන්න මස් කටු එහෙම තියන පාර්සලයක් ඔතව ගත්ත. ඒකට උන් සලිලි ගත්තෙත් නෑ.”
“ඉතින්”
“ඉතින් මං කාමරේට එනකොට පූස නෑ. මං වටපිට බලනකොට මෙන්න ඌ ඉන්නව කාමරේ පිටිපස්සෙ පැත්තට වෙන්න - බිත්තිය අයිනෙ සිමෙන්ති පේව්මන්ට් එක උඩ වාඩි වෙලා. මං ඌට පූස් පූස් කියනකොට ඌ අර ඉංජිනේරු මහත්තයගෙ බාත්රූම් එක පැත්තට දිව්ව”
“මාර පූසෙක්නෙ. ඉතින් උඹ මොකද කළේ”
“මාත් පස්සෙන් පැන්නුවා. ඌ ඒ පාර බාත් රූම් එක ළඟින් ආපහු හැරිල මගේ කකුල් දෙක ළඟින්ම දිව්වනෙ. මමත් පැන්නුව පස්සෙන්. ඌ ගේට්ටුව යටින් රිංගල පාරට පැන්න. මං දිගටම පස්සෙන් ගියා. පාර දිගේ ෆැක්ටරිය පැත්තට චුට්ටක් විතර දුවල ගිහින් ඌ කැලේට පැන්න.”
“ඉතින් බං උඹ මොකටද ඌ පස්සෙ පැන්නුවෙ. කෑම ටික තියල ඉසේ ඉසේ කිව්වනං ඌ එයි.”
“ මං ඌට පූස් පූස් කියල කතා කළා. ඒත් ආවෙ නෑ.”
“ඉතින් කන වෙලාවක කන්න කියල ඔය ගෙනාපු එකක් දිගෑරලා තිබ්බනං ඌ ඇවිත් කයි. ඕකට නහින්න ඕනැයැ, පූසෙකුට කන්න දෙන්න.”
“එහෙම තිබ්බනං බල්ලෙක්වත් ඇවිත් කාල යයි. එතකොට පූස එළි වෙනකම් බඩගින්නෙ. මං ඌට හරි ආදරෙයි. මං කොහොමත් සත්තුන්ට ආදරෙයි.”
“ඉතිං ඉතිං කියපංකො කතාවෙ ඉතුරු ටික”
“එච්චරයි, මං ඒ පාර ආපහු කාමරේට ඇවිත් නිදාගත්ත. උදේ මං ඉතිං වෙනද වගේම වැඩට ආව. මෙන්න යකෝ ආපු වෙලාවෙ ඉඳල කෝල්ස් එනව කෙළවරක් නෑ. ඊට පස්සෙ තමයි මං ගිහින් ඉංජිනේරු මහත්තය හම්බ වුනේ. එයා හිතන්නෙ මං බාත්රූම් එක දිහා බැලුව කියල. ඒ ෆෑන් ලයිට් එක තියෙන්නෙ අපේ ඇස් මට්ටමට අඟලක් දෙකක් විතර උඩින්. අනිත් එක ඒකෙ වීදුරුවෙ දූවිල බැඳිල හොඳටම. ඒකෙන් බැලුවට මොකවත්ම පේ‍න්නෙ නෑ”
“ඉතින් මචං ඔය රෑ එකොළහට විතර උඹ කොහොමද පූසෙක්ව දැක්කෙ? පූසට නං උඹව පේන්න ඇති. උංට රෑට ඇස් පේනව වැඩියිනෙ.”
“අර‍ෙගාල්ලගෙ බෙඩ් රූම් එකේ නයිට් ලෑම්ප් එකක් වගේ ලා එළියක් තිබුන. ජනේලෙන් ඒ එළිය පිට පැත්තට වැටිලයි තිබුනෙ. ඒ එළියෙන් මං දැක්ක පූස ඉන්න බව.”
“බාත් රූම් එකෙත් ලයිට් දාල තිබුනද?”
“ඔව් ඒකෙත් එළියක් තිබුන”
“උඹ ඒ වුනාට කැතයිනෙ බං ඔබ බෙඩ් රූම්, බාත් රූම් අස්සෙ යන්ඩ ලැජ්ජ නැද්ද?”
“කවුද හිතන්නෙ මචං රෑ එකොළහට විතර ගෑනු කෙනෙක් බාත් රූම් එකක ඉඳියි කියල”
ඉතුරු ටික හිතා ගන්න
