මෙන්න ඒ දෙවෙනි කොටස

අතිශයින්ම දීර්ඝ නිහැඬියාවකට පස්සෙ එළියට බහින්න පොඩ්ඩක් විතර ලැජ්ජා හිතුනත් කරන්නට පුරුදු වුනු වැඩේ ‍නොකර සිටීමේ හැකියාවක් නැති නිසා වචන ටිකක් ගැටගහන්න කල්පනා කළා. හෙනහුරාට සයිලන්ට් වෙන්න සිද්ද වුනේ තාක්ෂණික නෙවෙයි ආර්ථික ප්‍රශ්නයක් නිසායි. හෙනහුරාගේ කොම්පියු‍ටරේට හෙනහුරු දසාව ලැබුනා. ඒක තාක්ෂණික ප්‍රශ්නයක් කියන එකේ වැරැද්ද තමයි, බොහොම පහසුවෙන් වැඩේ ගොඩදාගන්න පුළුවන්කම තිබුනත් ප්‍රමාදයට මුල් වුනේ මුදල් නොමැතිකම වීම.
සතියකින් ඉතිරි කොටස ලියනවයි කියල පොරොන්දු වෙලා නැවැත්තුවට පස්සෙ කාටත් පොරොන්දුව අමතක වෙන තුරුම නැවත ලියන්න බැරි වුනා.

‍හෙනහුරා ඒ ලිපිය ලිව්වෙ දැනට කොළඹ නගරයේ (සහ සුළු වශයෙන් තවත් ප්‍රදේශ වල) කරගෙන යන "අත්පත් කර ගැනීමේ" වැඩ පිළිවෙල ගැන කියන්නම නෙවෙයි. කවුරුහරි ජීවත් වෙන තැන, එහෙම නැත්නම් ජීවිකාව පවත්වාගෙන යන තැන එහෙම අත්පත් කරගන්න ආණ්ඩුවට පුළුවන් නම්, ඒ තැන "අපේ" වෙන්නෙ කොහොමද කියන එකයි හෙනහුරාට මතු වුනු ප්‍රශ්නය.

ඔය අත්පත් කරගැනීමේ ප්‍රශ්නය විසඳීමේ බැරෑරුම්කම ගැන කමෙන්ට් කීපයක් දාල තිබුනා වුනාට ඒ ප්‍රශ්නය එහෙම බැරෑරුම් ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. සද්භාවයෙන් යුක්තව කවුරුත් කටයුතු කරනවානම්, එහෙම නොකරන අයට නිසි දඬුවම් දෙන්න පුළුවන්කමක් තියනවානම්, ඔය ප්‍රශ්නෙ බොහොම ලේසියෙන් විසඳන්න පුළුවනි.

හෙනහුරාට පෙන්නුම් කරන්න අවශ්‍ය වුනේ කිසි කෙනෙකුට මහපොළොවට අයිතිවාසිකම් කියන්න බැහැයි නේද කියන කාරණාව. අපට අයිතිය තියන අපේ දෙයක් අපට ඕනැ විදිහට අපට ඕනැ දෙයක් කරන්න පුළුවන්කම තියෙන්න ඕනැ නේද කියන එක.

එතකොට හත් ඉලව්වෙ මිනිස්සු ලක්ෂ කෝටි ගණන් ගෙවල ඉඩම් අයිති කර ගන්නෙ මොකටද ඒක තමන්ට අයිති වෙන්නෙ නැතිනම්?

සල්ලි දීල ඉඩම් කෑල්ලක් ගන්නවය කියන්නෙ "ස්වභාවධර්මය"ට අයිති "ස්වභාවික" සම්පතක යම් කොටසක් භුක්ති විඳීමේ අයිතිය සල්ලි දීල ගන්නවය කියන එක කියලයි හෙනහුරා දැන් තේරුම් අරගෙන ඉන්නෙ. අහවල් දිශාවෙන් අහවල් දේට මායිම් වුනු අක්කර මෙච්චරයි රූඩ් මෙච්චරයි පර්චස් මෙච්චරක බිම් කොටසත් එහි තිබෙන ගහ කොළ ඇතුළු සියළු දේත් භුක්ති විඳීමේ අයිතිය ඒක මෙච්චරකල් භුක්ති විඳිමින් හිටපු පුද්ගලයාගෙන් (ඒකීය පුද්ගලයාගෙන් - පොඩ්ඩක් වැරදුනා) මිල දී ගන්නවා. ඒ ඉඩම මෙච්චරකල් භුක්ති විඳපු පුද්ගලයා අපේ සල්ලි අරගෙන එයාට තිබුනු අයිතිය අපට පවරනවා. ඔන්න ඕක තමයි ඉඩමක් මිල දී ගැනීමේ තේරුම. අපි වාහනයක් අරගෙන ඒකෙ රෝද හතර ගලවල කොට හතරක් උඩ තියල වාහනේ ඇතුලෙ කඩයක් දාගත්තට කාටවත් (අායෙත් වැරදුනා - අාණ්ඩුවට) මොකවත් කියන්න අයිතියක් නෑ. ඒත් ඉඩමට මොකවත් කරන්න හැදුවොත් ප්‍රාදේශීය සභාවයි අරකයි මේකයි සේරම එනව වලියට.

එහෙම වෙන්නෙ ඇයි?

සල්ලි වලට ගත්ත ඉඩම තුළ තියන සම්පත් භුක්ති විඳින්නත් කාටවත් කරදරයක් නැතිව ඒ තුළ සීමිත දේවල් ප්‍රමාණයක් කරන්නත් විතරයි අපට අයිතිය තියෙන්නෙ. මගෙ ඉඩමෙ මට බැරි ඇයි මැණික් ගරන්න? ඒකට වෙනම ලයිසන් ගන්න ඕනැ ඇයි?

ඉතින් සල්ලි දීල ගත්ත ඉඩමෙ අයිතිය අපට ලැබෙන්නෙ නැත්නම්, අපේ ගමේ අපේ රටේ අයිතියක් අපට ලැබෙන්න පුළුවන්ද? මේක හෙනහුරාට තේරුම් කරල දෙන්න කාටහරි පුළුවන්නම් බොහොම පින්!